In maart 2007 zijn de Bakkerblokken ontruimd voor dure luxe appartementen, als
onderdeel van de rappe transformatie van onze voormalige volksbuurt in een yuppenwalhalla. Als Kraakgroep de Pijp roepen we sinds die tijd dat we het helemaal zat zijn… Maar wat zijn we zat?
Hierbij een stuk waarin we uitleggen waarom we het zat zijn, en wat daar de consequenties van zijn voor kraakgroep de Pijp en ons werkgebied.
Kraakgroep de Pijp is een groep activisten die in de Pijp bezig is met het behoud van de betaalbare woningvoorraad, een actiegroep die het heft in eigen handen neemt, de leegstand weer in gebruik neemt en de misstanden op de woningmarkt aan het grote publiek toont. We nemen de leegstaande ruimte in om op een autonome manier te kunnen leven, actie te ondernemen en verzet te realiseren. Dit is zo veel mogelijk naar buiten gericht om ook andere mensen deze manier van zelforganisatie te tonen, zodat andere buurtbewoners hierop kunnen inhaken.
Gelukkig is het nooit binnen kaders vast te leggen wat een groep doet, in dit geval Kraakgroep de Pijp, omdat we zoals elke groep een coalitie van individuen zijn. Naast kraken, waarbij de onnodige leegstand van huizen wordt opgeheven en mensen weer een dak boven hun hoofd krijgen, brengen we de leegstand van Oud-Zuid in kaart. We houden ons ook bezig met het woonbeleid binnen Oud-Zuid, Amsterdam en Nederland en de rol die daarbinnen is weggelegd voor de huiseigenaren en woningbouwcorporaties. Daarbij gaan we confrontaties niet uit de weg, die zoeken we juist op.
Maar kraken is niet het enige waar de kraakgroep zich mee bezig houdt. Naast het woonthema zijn er andere onderwerpen die aandacht krijgen, onderwerpen waarin de repressie en onderdrukking van de staat en haar autoriteiten naar voren komen. Dit komt voort uit een complete botsing van onze principes en ideeën met de staat, de grote bedrijven zoals banken en alles waar zij voor staan.
Wonen is een basisbehoefte en is net zo noodzakelijk als dagelijks eten en drinken, en hoort bij een vrij leven waarin je zelf bepaald hoe en waarvoor je leeft. Er bestaat echter een recht huizen te bezitten, ermee te speculeren en over de ruggen van mensen grof geld te verdienen. Het is een onderdeel van de wetten om mensen onderdanig en afgestompt te houden. De bezitter interesseert zich niet voor het welzijn van zijn medemens en de huurders van de woning. Daarbij weet de huiseigenaar zich gesteund door het overheidsbeleid, die door eenzijdige differentiatie van hele wijken, mensen zonder bezit en zonder centen gedwongen laat verhuizen. Naar de randen van de stad, naar de rand van de samenleving, naar de toekomstige getto’s en banlieus. Menig bewoner van onze wijk, er geboren en getogen, wordt gedwongen plots tegen eigen wil zijn sociale omgeving te verlaten en plaats te maken voor de eeuwige yup, die denkt dat alles te koop is. Heel de sociale cohesie van wijken gaat op de schop en het einde lijkt nog niet in zicht.
Hierin proberen politici in de Pijp het beste jongetje van de klas te zijn; ze voelen zich door al het geld wat door de wijk stroomt in hun macht gestreeld. De wijk is een populaire wijk en moet daarom volgens de politiek danig op de schop. Al jaren volgt er plan op plan om meer sociale woningen te splitsen en te verkopen, of te slopen om daar dure nieuwbouw voor in de plaats te plempen. Hun eigen wetten worden daarbij gebroken, zodat zij altijd aan het langste eind trekken en desnoods met de troepen van de staat (smeris), mensen tot ontruiming en verhuizing te dwingen. Ze weten steeds precies op het juiste moment beleidsveranderingen door te voeren, of simpelweg vrijstelling te verlenen. En overal springen bedrijven op, vooral de huidige woningbouwcorporaties, om een graantje mee te pikken en grof geld te verdienen aan de panden die ze voor een prikkie hebben gekregen. Ze laten ze verkrotten, dan uit ‘noodzaak’ slopen en tenslotte bouwen ze weer een stapel dure appartementen.
Opvallend in dit alles is de rol binnen de politiek, van de mechanismen binnen de partijpolitiek. Men zou kunnen denken dat een partij als de VVD of CDA de hoofdverantwoordelijke is voor dit asociale afbraakbeleid. Niets is minder waar. Het is juist de PvdA die dit beleid hoofdzakelijk heeft bedacht en aan het uitvoeren is. Zoals deze partij verantwoordelijk is voor meer mensonterende beleidsmaatregelen als het deportatiebeleid van Kosto en Cohen.
Zij kunnen hun beleid uitvoeren vanwege de misplaatste veronderstelling dat de PvdA een sociaal program heeft en doordat de meeste bewoners en bewonerscommissies in Oud-Zuid denken dat ze met het poldermodel tot hun recht komen. Ze denken dat ze dan gehoord worden, terwijl het duidelijk is dat de zin van de huisbazen en politici, met hun macht en repressie doorgedreven wordt. Deze sociaal democraten bevestigen hun imago, ze zijn geen haar beter dan de liberalen of populisten, ze drinken uit dezelfde beker, en hebben dezelfde belangen.
Het polderen en de medezeggenschap zijn een grote farce. Er is hier geen sprake van een gelijkwaardige houding, maar van een hiërarchische houding waarin de machthebbers het uiteindelijk steeds voor het zeggen hebben. Het schijnidee van mee kunnen praten en mee kunnen denken houdt de mensen echter zoet en gedeisd. De wijk is net als de rest van het land ingepolderd, murw geslagen en men durft niet meer de confrontatie aan te gaan. Men gelooft de ideeën en fabeltjes die in ieders hoofd worden gestampt, de norm is simpelweg consumeren, werken en kopen. Men durft niet van die norm af te wijken en zijn eigen ideeën en leefwijzen erop na te houden, sterker: er wordt slechts apathisch afgewacht wat de dag hen nu zal brengen. De politiek/staat vaart er wel bij, evenals hun kapitalistische vriendjes.
Al jaren proberen we een sociale strijd te voeren, waarbij we steeds meer geconfronteerd worden met de afbraak van de wijk, met de voorspelbare hypocriete houding van de politiek en met woningbouwcorporaties, als nieuwe speculanten op de woning markt. Het valt op dat er geen enkele differentiatie plaats vindt in bijvoorbeeld de Concertgebouwbuurt, op de Apollolaan en de PC Hooftstraat; typisch, daar is nog geen enkele nieuwe sociale huisvesting gesignaleerd.
Echter de overheid en haar autoriteiten zijn ziende blind en horende doof. De vrije markt met haar structuren zijn heilig, het credo is slopen, nieuwbouw en verkopen of splitsen en verkopen. De overheid heeft deze wijk omgetoverd in een wijk waarin alleen ruimte is voor mensen die in de pas lopen, de creatieven en de rijken, met dure boetieks, fancy cafés en opgefokte scooterballen. Voor anderen is geen plaats…
Jaren lang hebben we directe actie gevoerd en we zullen dat blijven doen, alles om onze levens en leefomgeving in eigen handen te hebben en houden. We zijn bezig met wat er leeft en speelt in de wijk, wat er moet gebeuren om de sociale banden in de wijk niet uit elkaar te rukken en de boel asociaal te yuppificeren. We hebben met onze acties voorbeelden gegeven van hoe het wel kan, zonder te smeken voor beleidsverandering. Zolang de (publieke) ruimte is ingedeeld op economische belangen, zullen we vechten. Dus ook als de woningnood ‘opgelost’ is, zullen we blijven kraken. Om vrij te leven van commercie, loonslavernij en hiërarchie. En om mensen hiertoe te inspireren.
Met een eventueel kraakverbod in zicht, veranderen we onze instelling niet. We zijn wie we zijn, soms kinkelen we de ruiten eruit en als het nodig is helpen onze bejaarde buurvrouw met verhuizen. Wij passen niet in een zwart-wit plaatje van goed of slecht.
We blijven ons verzetten tegen de politiek, en tegen hun macht. We willen niet dat deze politici vervangen worden door andere, we willen het zelf doen en daarom valt ons gelijk niet bij de politiek te halen. Onze strijd is op straat, bij de huurders en bewoners van de wijk, bij onszelf. We gaan de confrontatie aan om eigen autonome plekken in de wijk te creëren en bijhouden, waar iedereen welkom is. We gaan de strijd samen met de huurders die zich willen verzetten aan. Het polderen moet maar eens afgelopen zijn, we zullen de politiek kleur laten bekennen, en aantonen welke belangen ze werkelijk dienen. We willen leven in solidariteit en refereren daarbij, in onze buurt de Pijp, aan de (wereldwijde) strijd tegen het systeem van staten en ondedrukking. Ons verzet van de afgelopen jaren is daarin nog maar het begin…
Directe actie en autonomie zullen onze leidraden zijn en conflicten gaan we niet uit de weg!