Het relaas van een ex-Swomp arrestant.

Zondag 11 november begon een succesvolle land-kraakactie in de Pijp, Amsterdam. Tegen het nodeloos slopen van goede sociale woningbouw panden om daar yupperige dure koopappartementen daarvoor neer te plempen. Een beleid dat uitgevoerd wordt door speculatieve woningbouwcorporaties met goedkeuring van de politiek, waarbij mensen uit hun woningen worden geïntimideerd, armen moeten wijken voor de rijken en in sommige gevallen ook gesloopt wordt om leegstand te verbloemen. Op het bewuste plekje stonden meer dan een jaar geleden nog panden, die gedeeltelijk gekraakt waren en waar nog huurders in woonden. Na de ontruiming werd de boel gesloopt, zodat niemand kon zien dat er voor langdurige leegstand was ontruimd en zodat wij de panden niet zouden kunnen herkraken.

Met dit slopen dacht de politiek, politie en justitie ons, Kraakgroep de Pijp, een hak te kunnen zetten, want er viel niets te kraken.

Toch wel en na een jaar tegen een braak liggend terrein te hebben aangekeken, hebben we het terrein weer in ons bezit genomen. We zouden niet wijken totdat er daar weer sociale woningbouw zou terug komen, dat zouden we ook wel zelf kunnen regelen. Maar zoals altijd regeert het grote geld en regeert de gedachte dat je je maar moet neerleggen bij de opgelegde normen en regels van de staat. Dwarsliggers die misstanden aankaarten en zelf het heft in handen nemen om zelf voor eigen oplossingen te zorgen worden niet geaccepteerd. De ongelijkheid en het onrecht nemen zienderogen toe, maar o wee als je je daartegen verzet. Dit verzet moet snel en steeds harder/repressiever de kop in worden gedrukt.

De smeris en justitie hadden dus al snel een dossiertje in elkaar gezet en waren tot het besluit gekomen om te ontruimen, nu nog een goedkoop excuus vinden. Deze hadden ze de bewuste vrijdagavond gevonden in een opstootje verderop in de straat. Swomp 3.0 moest maar ontruimd worden en de daar aanwezige krakers aangehouden voor openlijke geweldpleging.

Nu zijn we bijna drie weken verder, wordt ons naast openlijke geweldpleging ook nog diefstal van stroom en erfvredebreuk ten laste gelegd. Van een van onze kameraden vond justitie het nodig om hem nog 30 dagen langer vast te houden, dat alles op basis van bij elkaar gelogen verklaringen en aangiften.

Daarnaast bleek justitie van ondergetekende nog DNA te willen. Echter werk ik op principiële gronden niet mee aan het afstaan van DNA. DNA-afname de zoveelste regelgeving in deze politiestaat, waarbij mensen onder het mom van veiligheid hun privacy moeten opofferen en in dit geval ook hun lichamelijke integriteit. Met veiligheid heeft dit niets te maken, enkel met de controlebehoefte van de staat en het inperken van de vrijheid. Met opsporen van gewelddadigheden heeft dit ook niets te maken, dan moeten ze maar eerst beginnen bij de huurmoordenaars van de staat: Defensie met al zijn onderdelen en het politieapparaat.

Dus zoals al eerder aangekondigd heb ik me verzet, enkel was de smeris met meer en hebben ze het geweldsmonopolie achter zich staan. Als gevolg heb ik naast de bovengenoemde artikelen ook nog belediging en mishandeling van een smeris op mijn dagvaarding staat. Of ik nou spijt heb? Nee in tegendeel!

Daarna naar de poppenkast op de rechtbank en daarna naar de bajes. Lichamelijk gevangen in het systeem waar je tegen bent, maar dat is dan ook het enige. Het waren slechts twee weken waarin ik me goed de ogen en oren de kost heb gegeven, lekker heb uitgerust, en de tijd heb gehad om van alles te verzinnen voor straks. Ik heb van binnen uit kunnen kijken hoe de staat mensen als beesten opsluit, hen hun kleine beetje eigenwaarde afpakt, t/m de eigen kleren aan toe. Een systeem dat gebaseerd is op wraak en het temmen van mensen, maar niet het helpen van mensen.

Veel mensen die ik daar zag zijn in zo’n spiraal terecht gekomen, dat ze nog minder hebben als ze vrijkomen, geen andere keuze zien dan bijv. stelen voor hun eten en dus weer terug komen. Men kan veel zeggen over eigen verantwoordelijkheid van mensen, maar een staat dat gebaseerd is op het recht van de sterkste, in dit geval de personen met macht en geld, biedt geen ruimte voor de menselijk noden. Nee, ze worden opgesloten zodat men ze niet meer ziet. Daarbij zijn sommigen zo in het gevangenissysteem gaan geloven, door afstomping en afbreking van hun eigen menselijke waarde, dat ze vinden hier terecht op de juiste plek te zitten. Behalve in mijn geval dan vinden ze, want ik ben toch geen “crimineel”? Nee, maar deze vrouwen ook niet!

Als je daar zo binnen zit en je ziet hoe de staat met mensen omgaat, hoe corrupt het gevangenissysteem is, besef je dat de gevangenis-muren neer moeten en snel. Zelf kan ik in die korte tijd dat ik daar zit niet veel meer doen, dan rustig uitrusten, luisteren naar de mensen die ook binnen zaten en veel weigeren wat binnen de bajes als normaal wordt beschouwd, zoals werk (een moderne vorm van slavernij, 50 cent per uur verdienen omdat allemaal weer terug te moeten betalen aan de bajes voor het noodzakelijke levensonderhoud), behalve dan dat beetje luchten en uurtje recreatie.

Als de staat door middel van dit soort praktijken kritische mensen wil afschrikken om niet langer hun bek open te trekken, om niet langer actie te voeren tegen allerlei misstanden, moeten ze toch van andere huize komen. We komen niet gebroken naar buiten, vooral niet na die paar weken, eerder strijdvaardiger en vol energie. Ik sta te popelen, genoeg bajessen om te slopen, genoeg grenzen die open moeten, genoeg te doen om de vernietiging van milieu, mens en andere diersoorten te stoppen, genoeg staten die vernietigd moeten worden en vervangen door anarchistisch zelfbestuur en genoeg ruimtes die leegstaan en weer gebruikt moeten worden!

Dus ik wil mijn caravan terug!

Ex-swomper

Steun onze kameraden die nog wel vast zitten:

– Damrak-arrestant in vreemdelingenbewaring

NN PL 133 CV 071030 1100

Locatie Detentiecentrum Oude Meer

Postadres: Postbus 7518

1118 ZG Luchthaven Schiphol

Bezoekadres:

Ten Pol 64

1438 AJ OUDE MEER

Houd de bekende media in de gaten voor een nieuwe zwaaitour

Amsterdam – Vandaag , zondag 11 november, heeft kraakgroep de Pijp in samenwerking met actiegroep Woonstrijd! een stuk grond in de van Ostadestraat in Amsterdam bezet. Door het plaatsen van een caravan, wordt de grond gekraakt om er weer te kunnen wonen. Op dit stuk grond stonden vroeger drie panden, 12 sociale huurwoningen, die vervangen zouden worden door luxe koopwoningen. De eigenaar, stichting de Alliantie, heeft deze panden een jaar geleden laten ontruimen zodat de panden gesloopt konden worden. Van de geplande nieuwbouw van luxe koopwoningen is vooralsnog niks gekomen.

Met deze actie protesteren we tegen sloop voor leegstand. Huiseigenaren moeten eerst hun zaakjes op orde hebben voordat ze beginnen met het uitverhuizen van zittende huurders, ontruimen van krakers, en slopen van panden. Wij vinden dat de verantwoordelijkheid van woningbouwcorporaties vooral het creeëren van voldoende woontuimte vooriedereen is. Zij zouden zich moeten bekommeren om sociale huurders in plaats van zich te verrijken aan het bovenste segment van de huizenmarkt.

Toen eind 2005 de nummers 228 en 230 werden gekraakt was de laatste huurster al jaren in juridische strijd met de eigenaar. Zij wilde de woningen behouden aangezien was aangetoond dat ze nog minimaal 15 jaar mee konden. Toch heeft de eigenaar zijn zin gekregen en werden de krakers in 2006 ontruimd. De huurster werd in een noodwoning geplaatst en zou begin 2008 een nieuwe woning krijgen in het nog te bouwen blok. De verleende bouwvergunning zou na een jaar verlopen.

Nu, een jaar verder is er nog steeds niet begonnen. Wel is er een vergunning aangevraagd om objecten op het stukje braakliggende grond te plaatsen. Hiermee wordt de schijn gewekt dat er met bouw wordt begonnen, zodat ze nog binnen de al verleende bouwvergunning vallen. Het is duidelijk dat de huurster niet begin 2008 in de beloofde nieuwe woning zal kunnen wonen. Dit is typerend voor hoe zelfs woningcorporaties omspringen met sociale huurders. De huurder is in deze tijd van krapte op de woningmarkt een speelbal waarmee kan worden gedaan wat men wilt, en moet keer op keer weer wijken voor dure yuppenhuizen.

Ook in de Verbindingsstraat wil een woningbouwcorporatie sociale huurwoningen slopen om plaats te maken voor luxe appartementen. Er zijn sloop en bouwvergunningen aangevraagd voor een blok huizen in die straat maar onduidelijk is nog of ze na de sloop meteen zullen beginnen met bouwen. Er moet van te voren duidelijkheid zijn dat er inderdaad meteen gebouwd gaat worden. Voor trucjes om krakers te ontruimen zullen wij niet wijken.